Andrés bos (I)

Er was eens een arme, eenzame man, die woonde in een somber huis in de stad. Hij was eenzaam omdat hij geen familie had: zijn vader en moeder waren al lang gestorven, en zijn broers en zussen woonden in een ander land. Ook had hij geen vrienden; de vrienden die hij had gehad waren verhuisd, en hij had geen nieuwe kunnen vinden. Er was niemand die graag met hem omging, want hij was een somber en serieus mens. Vrouwen vonden hem ook maar niets. Hij had vaak genoeg geprobeerd een vrouw te vinden: hoewel hij van nature verlegen was, hadden zijn eenzaamheid en verlangen hem er soms toe gedreven vrouwen aan te spreken, op straat en in cafés. Meestal keerden ze zich beledigd af: wie dacht hij wel dat hij was! Ook had hij wel eens contactadvertenties gezet, maar de vrouwen die hij op die manier ontmoette vonden hem allemaal wat zielig. Onaardig waren ze niet voor hem, maar ze zagen gewoon niets in hem. Ze behandelden hem als een kind, of hoogstens als een broer. Nooit als een minnaar – en vaak genoeg fantaseerde hij erover wat een geweldige minnaar hij zou kunnen zijn. Nooit kon hij het bewijzen. Hij bleef alleen.

De dagen bracht hij lezend door in de kamers van zijn huis, die vol met rommel stonden. Zo nu en dan maakte hij een wandeling. Geld voor vakantie of leuke dingen had hij niet, want hij leefde al jaren van een uitkering. Na een paar jaar als maatschappelijk werker gewerkt te hebben was André (want zo heette hij) overspannen geraakt, en nooit meer hersteld. Hij was volledig arbeidsongeschikt verklaard – en hij was daar niet ontevreden over. Geen gezeur meer aan zijn hoofd. Hij had overdag niets te doen; er was weinig dat hem interesseerde, behalve één ding: zijn bos.

Deel II

-- Hansch (hansch@klessebes.nl), July 15, 2001