Of wel het vervolg op Eria's 'Je bent wat je aan anderen laat horen?' artikel. Discussie!

Ik ben naarstig op zoek naar persoonlijke voorbeelden maar ik kan even nergens op komen, wat betekent dat dit fenomeen mij al jaren niet irriteert, zelfs al luistert iedereen en zijn moeder naar Moon Safari of noem maar op. Misschien toch die evangelistische houding van de electronica/house/techno/jungle man/vrouw? Ik denk het haast wel, rave was toch op zijn hoogtepunt een muziekvorm waar iedereen aan mee mocht doen en dat vond ik wel bevrijdend ipv mijn bandje is harder dan jou bandje.

Ik ergerde me wel eens tijdens Pixies concerten aan mensen waarvan ik iets dacht in de trend van "wat doet zo'n politieman/ambtenaar is spe nou hier?" Ongetwijfeld een sublimatie van de "Grrr, Kim Deal is van mij!" gedachte.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), March 26, 2002

Answers

Ik denk dat het antwoord toch gezocht moet worden in een je willen onderscheiden, alleen: op welke wijze? Mensen die passievol met muziek bezig zijn doen ontdekkingen nu eenmaal eerder, en bouwen zo een speciale relatie met die ontdekking op. Het is je hobby immers, wat je een specialist maakt. Niets is fijner dan die ontdekking te delen met iemand anders. Echter, als het door de 'commercie' verkocht gaat worden, kan het gebeuren dat ineens iedereen met 'jouw' bandje te koop loopt. Ik denk dat het gegeven dat iedereen het dan goed vind na je puberteit geen issue meer behoort te zijn (maar ja, we zijn ook maar mensen), maar dat je als kenner wel graag duidelijk wilt maken dat jij het bandje al op eigen merites ontdekt hebt. Zeggen dat je de White Stripes al van hun eerste twee platen kende, bijvoorbeeld. Het gaat er daarbij niet zozeer om dat je eerder was per se, maar dat je het niet als argeloze mediaconsument verkocht hebt gekregen. Althans, daar zie ik het probleem liggen. Omgekeerd kan ook: ik was begin '90 diep geraakt door het popsterretje Betty Boo. Ik heb echt een gevecht met mezelf moeten voeren over het wel of niet kopen van haar plaat. Waarom? Omdat iedereen er al mee wegliep, en dat was mijn eer eigenlijk te na; zichzelf respecterende muziekfanaat als ik was. Ik heb hem uiteindelijk wel gekocht, veel plezier aan beleefd - nog steeds - en ben sindsdien redelijk van dit soort gevoelens gevrijwaard gebleven.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), March 26, 2002.

idd heeft het onderscheidingsascpect er mee te maken. Maar ik heb ook iets van: Leer eens je eigen muziek kennen. (dit met betrekking tot het persoonlijk bekendmaken en dat anderen er dan mee weg lopen). Ik vind het natuurlijk leuk om anderen muziek te laten horen, welke ik leuk vind. Maar wat ik vaak jammer vind is dat ze zelf nooit met eigen muziek komen (naast natuurlijk het onderscheidingsaspect. Ze blijven maar aan "jouw" muziek zitten. Bah... :) Nog een citaatje Maar niet teveel, want het ging erom ons zo onpopulair mogelijk te maken, om een etiket opgeplakt te krijgen met "weirdo" erop, waardoor we wellicht weer interessant werden en daardoor toch wel een beetje populair.

Dit komt mij ook wel bekend voor. Dit is natuurlijk onderdeel van het onderscheiden, maar het komt er op neer dat je bijzonder wil zijn, door je muziekkeuze (dat hebben andere met hun kledingkeuze, of hun kudde keuze). Je wilt de enige zijn, zodat mensen je bijzonder vinden, maar dat gebeurt natuurlijk niet wanneer zij met jouw muziek gaan dwepen.

Tot zover mijn loze kreten in deze...

-- Maarten Zinkstok (mzinkstok@hotmail.com), March 26, 2002.

JEZUS. WHO THE FEK CARES? Denk niet dat het echt iets is dat je vindt in het dance genre of heb ik het mis? Ik ben totaal niet geinteresseerd wanneer iemand een groep ontdekte. Te laat, te vroeg? Totaal irrelevant. Het impliceert coolness en dat vind ik belachelijk. Alsof je beter/slechter bent omdat je er vroeg/laat bij was. Hallo. Net hetzelfde met een andermans *smaak* beoordelen. Ze luistert naar NSync *woooeeeee* dat kan niet goed zijn. Nuja, als je van Nickelback houdt dan is er iets mis met je.;-)

-- nathalie (stevienixed@hotmail.com), March 26, 2002.

Alsof je beter/slechter bent omdat je er vroeg/laat bij was.

Je zal ze de kost moeten geven die jaren op zoek zijn naar die zeldzame eerste EP, zodat als ze die eenmaal hebben ze kunnen zeggen: 'Ik vond het al goed toen niemand het nog kende (en ook nog niet om aan te horen was, maar dat terzijde). En hoe zit dat met Stonesliefhebbers die klagen al veertig jaar fan te zijn en geen kaartje te hebben voor het Paradisoconcert, terwijl al die nieuwkomers blablabla... Grappige fenomenen toch.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), March 26, 2002.

Ja ik vind het toch ook interessante fenomenen, dus daar moet over gediscussieerd worden, toch interessanter dan "welk merk snaar gebruikte de gitarist op 'Love is a battlefield'. Of is dat de socioloog in mij?

Maar wat ik vaak jammer vind is dat ze zelf nooit met eigen muziek komen

Aha, heb jij ook van die ondankbare vrienden? ;)

-- Omar (omar@kindamuzik.net), March 26, 2002.

Het is niet eerlijk denk ik om te oordelen over andermans oprechtheid, maar het kan soms vrij frustrerend werken. Kan me trouwens niet echt een voorbeeld indenken van een band die ik al jaren volgde en die ineens populair werd, gewoon een kwestie van een smaak uitkiezen die echt niemand leuk vindt, wat op zijn beurt ook weer tal van nadelen heeft. Hoewel: Hood stond wekenlang hoog in de moordlijst he?

Maar wat ik vaak jammer vind is dat ze zelf nooit met eigen muziek komen

Het lijkt me soms ook vrij vervelend vriend van mezelf (of van jou) te zijn: vind je muziek wel leuk: ken je een paar bands die je leuk vind en koop je zo'n 20 cd's per jaar, is er iemand die om de haverklap weer met nieuwe dingen aankomt. De meeste mensen vinden het nu eenmaal prima om een cd 50 keer ofzo te draaien.

-- Martijn (grooten@sci.kun.nl), March 26, 2002.

Het is een wankel evenwicht tussen "goede smaak" en regelrecht snobisme. Want alle goede bedoelingen te spijt, het maken van een compilatieteepje voor vrienden (Ga dit kopen! Dit is goed! Niet dat bandje van jou!) is toch ook een zekere vorm van goede smaak/snobisme.

-- Desmond (desmond@wanadoo.nl), March 27, 2002.

Het is heel dubbel. Aan de ene kant is het leuk als andere mensen zich ook interesseren in "jouw" muziek (en dus in jou) maar zodra "jouw" bandjes/zangers/whatever ineens "te" populair worden ligt er al snel een gevoel op de loer van "ZEG!!! Dit was alleen van MIJ!!". Ik geloof niet dat het snobisme is, want volgens mij ben ik helemaal geen snob. Het is meer het gevoel dat je hebt met iets heel moois dat je gekocht hebt, voor jezelf, en dat je dan niet uit wilt lenen aan anderen.

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), March 28, 2002.

Nou, zojuist Millionaire op MTV gezien. Leuk. Niet dat het *mijn* band is. Maar was wel even schrikken. ;-)

-- nathalie (stevienixed@hotmail.com), April 22, 2002.