Nou, hoeveel lezen jullie over muziek? Magazines,boeken,... Wat, wie, hoeveel,... Wat ben je momenteel aan het lezen?

-- helenfordsdale (helenfordsdale@yahoo.com), February 07, 2002

Answers

The nieuwe WIRE (met Richard Hel op de cover MOFOSl!!!!); NME, Q mag en een boek over Amerikaanse klassieke muziek.

-- helenfordsdale (helenfordsdale@yahoo.com), February 07, 2002.

Hoera! Nog een fijn onderwerp.

Als tiener las ik in de bieb altijd Oor en NME. Al snel werd duidelijk dat Engelsen veel meer over muziek weten en meer humor hebben. Begin 1990 maak ik de overstap naar Melody Maker en de volgende 5 jaar koop ik als een verslaafde elke week dat blad (en leer ik alles uit mijn hoofd). Dan komt Britpop op en gaat MM naar de klote, vanaf dat moment lees ik af en toe The Wire als er een artikel over een fijne electronica gast in staat en elke maand The Face want die komen vaak verrassend uit de hoek op muziekgebied. De rest is Internet eigenlijk geworden.

Boeken. Ik ben dol op essaybundels van popschrijvers. Alleen op het moment is er niks nieuws dus ben ik Blissed Out maar weer een beetje aan het herlezen, mijn favoriete boek over muziek samen met More Brilliant Than The Sun van K.Eshun. Vorig jaar ook Vital Signs van Ian Penman eindelijk weten te bemachtigen. Ergens hoop ik stiekem dat er nog een keer een tweede bundel van Lester Bangs komt, iets met zijn verzamelde recensies of zo. Psychotic Reactions vond ik prachtig maar zoals wel vaker wordt beweerd (en Marcus ook toegeeft in de intro) is er veel weggelaten over muziek waar de oude Lester het meeste van uit zijn back ging (Miles, Mingus, P.Smith, Beefheart).

Andere favorieten:

Nightfever , een verzameling artikels uit The Face over dansmuziek 1980-1997 (hele mooie cover trouwens).

Ocean of sound van David Toop

The Dark Stuff van Nick Kent (met name dat briljante stuk over de Stones in de 70s)

Ascension - John Coltrane & his quest van Eric Nisenson

De moederneukende Miles Davis autobiografie

Patti Smith Complete

Eno - his music and the vertical color of sound van Eric Tamm

Ach en Lipstick Traces is toch erg amusant.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), February 07, 2002.

Het boek voor de muziekliefhebber is natuurlijk High Fidelity van Nick Hornby en die film mag je ook gezien hebben. Bladen: ik lees bijna altijd de OOR en de NME. Was ook altijd geabonneerd op het hele goede Opscene maar die moest er helaas mee ophouden. Op internet lees ik het meest op KindaMuzik en De Subjectivisten, ach ik schrijf er zelf dan ook voor, dan lees je het vanzelf wel. En daarna het vaakst Pitchforkmedia en Stereo. Ook is de nieuwsgroep nl.muziek altijd wel interessant.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), February 07, 2002.

Neen, ik *haat* Nick Hornby. Kan er meer over zeggen. Maar moet m'n platen gaan rangschikken. Deze week op basis van aankoop.

-- helenfordsdale (helenfordsdale@yahoo.com), February 07, 2002.

Hmm, NME, Q en Muzik zijn nu de tijdschriften... maar eigenlijk vind ik het allemaal niet zo geweldig. Pitchfork, Junkmedia, Kindamuzik is wat ik online lees... Boeken? Altered State van matthew Collin en Touching from a Distance van Deborah Curtis waren de laatste muziekgerelateerde boeken. Een bundeltje artikelen van Gert van Veen, ooit gekocht bij De Slegte, vind ik nog steeds wel een aardig stukje Nederlandstalige poplectuur (titel: Welcome to the Future dacht ik).

-- Lava (reconstruct@nme.com), February 07, 2002.

"Als tiener las ik in de bieb altijd Oor en NME"

Laat ik nu als tiener precies hetzelfde doen. Verder lees ikzelf weinig nog van echt papier. Ik ben meer een internet lezer geworden, omdat ik zo betere info kan vinden. Vaak kan het in dingen als Oor of NME nooit echt diepgaand zijn, doordat zij een publiek van rock tot r&b moeten tevreden stellen. Op internet is het makkelijker om je in 1 ding te specialiseren, omdat er geen druk of uitgeef kosten zijn, die gedekt moeten worden. Het enige verrotte is, is dat je niet altijd dingen krijgt van de kwaliteit waar je op hoopt, dus lees ik toch nog vaak de papieren bladen er (gratis) bij.

-- Maarten Zinkstok (mzinkstok@hotmail.com), February 07, 2002.

OOR. en zo goed als alle internetsites die genoemd zijn. Oh en de FRET ook nog altijd. :)

-- Ludo (ordinarypeoplerecs@hotmail.com), February 07, 2002.

Vroeger Vinyl, de eerste jaren van Opscene, een enkel fanzine (Post Restante, Trespassers/Mondain Den Haag), het fantastische Option (RIP) uit de VS (inhoudelijk de voorganger van wat nu The Wire doet) en Melody Maker (vanaf de arsequakes medio 1987 totdat Suede op de cover stond en het blad doodbloedde).

Tegenwoordig: internet. vervolgens een hele tijd niets. Dan volgt The Wire. Via email de recensies van Vital (via Staalplaat). FAKE. Gonzo Circus. Van de andere in Nederland verschijnende bladen bekijk ik alleen wat gerecenseerd wordt; ik kan niet meer de moeite opbrengen de recensies daadwerkelijk te lezen. Zo af en toe een boek (de gebundelde versie van Bananafish, Arcana van John Zorn, Wish The World Away over American Music Club, Touching From A Distance, Our Band Could Be Your Life). Nieuwe Nederlandse bandjes spot ik via demorubrieken in LiveXS, Alles Op Tien, FRET. In Oor bekijk ik alleen de plaatjes.

Het verzamelde werk van Lester Bangs ligt nog op me te wachten.

-- Vido (vidoliber@hotmail.com), February 07, 2002.

Standaard verhaal: Als puber las ik trouw de OOR in de leeszaal van de bieb. Later, toen we naar Aruba verhuisden waren het de SPIN en de Rolling Stone. Terug in NL was de OOR opeens niet meer met een strak gezicht te lezen. Toen ontdekte ik de OPSCENE (vooral vanwege de gratis CD's), de Gonzo en CMJ. Ben tegenwoordig niet meer zo'n bladenlezer, zo af en toe pak ik nog een Wire maar over het algemeen zoek ik mijn informatie op internet.

-- Arien (saguamura@home.nl), February 09, 2002.

Ik heb abo's op Oor, Samsonic en LiveXS. Die zijn alle 3 lekker goedkoop (Oor geeft heel veel CJP korting). Buitenlandse bladen kosten altijd 10 euro per stuk. Een beetje veel. Bovendien staan Engelse bladen dan helemaal vol met Engelse kutbands (volgens mij heb ik vorige jaar geen één cd van een Britse band gekocht) en Amerikaanse bladen staan zijn te commercieel (teveel post-grunge en teveel advertenties). De NME kan ik ook niet op internet lezen, want hun site crasht alle browsers die ik probeer.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), February 10, 2002.

Bovendien staan Engelse bladen dan helemaal vol met Engelse kutbands
WIst niet dat de Strokes Brits waren. ;-) Ik koop liever Engelse en Amerikaanse bladen omdat ze meer info bevatten. De Oor zal waarschijnlijk wel goed zijn voor de (uh) gemiddelde muziekfan - ah ik klink hier een echte snob - ik lees liever de Wire en ouwe Creem en Forced Exp bladen.
NME site is waarschijnlijk de SLECHTSE site ooit. Al crasht hij niet, hij blijft steeds steken. Ik hou meer van Allmusic. Heel goed om je kennis te vermeerderen.

-- helenfordsdale (helenfordsdale@yahoo.com), February 10, 2002.

De Oor zal waarschijnlijk wel goed zijn voor de (uh) gemiddelde muziekfan

De Oor is zeker geen topblad, maar zeker niet slecht. Het probleem is dat als je in Nederland een professioneel blad wilt maken je een beetje moet schipperen. The Strokes mogen ons zo ongeveer de strot uitkomen, dikke kans dat de gemiddelde Pinkpop bezoeker (ongeveer de doelgroep van Oor) er nog nooit van gehoord heeft. Ik hoor altijd veel nostalgisch gemekker over Opscene, maar dat was grotendeels zwart-wit, slecht geredigeerd en veel artikelen waren in amateuristische fanzine stijl geschreven. Wat ik zo zie van Wire geven ze teveel aandacht aan neuzelmuziek.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), February 10, 2002.

Neuzelmuziek?

-- helenfordsdale (helenfordsdale@yahoo.com), February 11, 2002.

Intellektualisties gepiel in de ruimte in plaat van goudeerlijke garage rock. Toch? ;)

Ik denk dat elk blad wat een beetje wil verkopen moet schipperen. Melody Maker moest altijd joker-groepjes als Wonder Stuff, The Cure noemmaarop op de cover zetten om de verkoop te stimuleren, binnenin werd er dan over allerlei vaagheid geschreven.

The Wire eigenlijk precies hetzelfde. Die zetten vaak electronica artiesten op de cover omdat ze weten dat veel mensen daar graag over lezen. En dat werkt inderdaad: als knakkers als Carl Craig of Photek op de cover staan koop ik hem makkelijker dan als er zo'n Britse jazzbaard op de cover staat. Dat stijltje van The Wire begint me trouwens wel op de zenuwen te werken, lijkt wel alsof iedereen een Cursus David Toop Voor Beginners moet volgen voordat ze daar mogen schrijven (niks tegen Toop, prima schrijver, alleen epigonen hebben het toch net niet). Maar het ziet er sinds die re-styling wel erg mooi uit.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), February 11, 2002.