Er was eens een heel zielig persoon, waarschijnlijk een meisje. Zij voelde zich door iedereen in de steek gelaten en besloot daarom alle aardige mensen die zij tegenkwam in het grote internetbos op een hele rare manier te behandelen. Zo nam ze steeds een andere persoonlijkheid aan omdat ze dacht dat het dan niet opviel dat ze een heel zielig meisje was. Jammer dat alle aardige mensen hier alleen meteen doorheen prikten. Zo werd het meisje nog gefrustreerder....

-- Nathalie V. (nathalie_soecker@hotmail.com), July 04, 2001

Answers

.... en zo liep zij daar, moederziel alleen en gefrustreerd door het bos. Ze was al een tijdje van het pad afgeraakt en kon de weg nu ook echt niet meer vinden. Er liepen wel meerder mensen door het bos, maar die kenden het gefrustreerde meisje inmiddels en liepen met een boog om haar heen. Zij schenen overigens hun weg niet kwijt te zijn en huppelden vrolijk door het zomerse woud. Na een uur of wat te hebben rondgedoold kwam het meisje op een open plek in het bos. Op de tak van een grote eikenboom zat een uil met grote ogen naar het meisje te kijken. Plotseling sprak hij tot haar......

-- Caroline (hanekamp@hotmail.com), July 04, 2001.

"meisje meisje" zo sprak de oude wijze uil op vermanende toon. "Neem een goede raad van mij aan": Strijk nooit aardige goedwillende en kritische mensen tegen de haren in door ze te beledigen en te doen alsof je 7 verschillende persoonlijkheden hebt.

"Wat nu te doen grote wijze uit" sprak het meisje met tranen in haar ogen. Tranen omdat ze de intelligentie van anderen zo schromelijk onderschat had.

"Nou", zo sprak de uil weer, ten eerste ....................

-- freya (fverhulsdonk@hotmail.com), July 04, 2001.

"... ga eens goed nadenken over wat je precies wilde. Willen we niet allemaal aandacht, en het gezelschap van aardige mensen om ons heen? Maar de manier om dat te bereiken is niet 'allerlei rare streken uithalen'. Verder, vertoon je een tijdje niet, en stuur dan iedereen een aardige e-card." "Een suggestie," zo sprak de Uil, "zou kunnen zijn: http://www.e-card.hu/kuldes.php?lap=91." Het meisje ging op een steen zitten huilen. Na een paar maanden pakte ze haar laptopje......

-- Hansch (hansch@klessebes.nl), July 04, 2001.

...Ze opende haar laptop en drukte op de AAN knop. Het duurde nogal lang voordat haar laptopje wilde opstarten, maar dit kwam natuurlijk omdat zij deze al die maanden niet gebruikt had. Maanden waarin zij diepe dalen heeft meegemaakt, maar haar uiteindelijk wel een verhelderend inzicht gegeven hadden. Plots verscheen in plaats van het standaard opstartscherm van Windows, een afbeelding van Eucalypta, de boze heks die zij al vaker in het grote enge bos was tegen gekomen. En in plaats van het gebruikelijke opstartmuziekje klonk ergens in de verte: ´Trallalala, tralalala, Tinky Winky, Dipsy, Lala, Po.....Teletubbies, teletubbies.......´ Het geluid werd steeds harder en harder, verschikt keek het arme meisje in het rond....................

-- Nathalie V. (nathalie_soecker@hotmail.com), July 04, 2001.

...Er klonk en stem. 'Je bent geen win-doos, maar een verlies-doos!' En ze moest nog harder huilen, het klonk door het bosch dat het galmde, en er was geen redding.... Of toch?

-- Hansch (hansch@klessebes.nl), July 04, 2001.

redding! dacht het meisje. alleen kan ik het echt niet meer, ik ben doodop, helemaal alleen en er is niemand die om mij geeft. vele, vele tranen had zij al geplengd, eenzaam en alleen in het grote woud, maar allez - een paar konden er nog wel bij, vond ze, en besloot zich over te geven aan het Grote Verdriet dat haar leven een zodanige wending had gegeven, dat zij nu het echt volkomen van het pad afraakte (en dus ging zitten op het mos, dat inmiddels, daar de avond was gevallen, nogal vochtig was geworden - hier werd zij ook niet gelukkiger van natuurlijk). alsmaar eenzamer en met gedachten in haar hoofd, die zij bijna niet meer kon volgen, besloot zij zich uiteindelijk over te geven aan de grote wanhoop. teleurgesteld in zichzelf en in het leven werden haar gedachten steeds morbider, en terwijl de nacht naderde en het alsmaar donkerder en donkerder werd om haar heen dacht zij treurig:

-- kees (c,brucks@hetnet.nl), July 04, 2001.

"Had ik in ieder geval maar een plastic zak meegenomen om op te zitten ...". Maar ..... wat hoorde zij daar??? Een nogal vals piepende versie van de Kleine Nachtmusik verscheurde de avondstilte. Telefoon!!!!

-- Simone (tiksimone@planet.nl), July 07, 2001.

Het meisje nam aan: Met ....... uh ? Wie was ze ook al weer? Ze raakte zelf de draad helemaal kwijt! Ze piepte nogmaals: "Hallo? Wie is daar?" " Hier spreekt de grote boze wolf, ik zie je zitten in ons bos, wat doe je hier?" Het meisje keek schichtig om zich heen, op eens zag ze allerlei schimmen tussen de bomen. Ze werd nu echt bang. "Meneer wolf?" smeekte ze, "kunt u mij misschien helpen? Ik ben helemaal de weg kwijt." Doch de boze wolf antwoordde "Daarvoor is het te laat, je bent nu overgeleverd aan de bewoners van dit bos!"

Toen het meisje de volgende ochtend wakker werd zag zij zich omringd door de raad der dieren. "Heden ochtend wordt je lot beslist" sprak de wijze uil. "Wij zijn allen hier bijeengekomen om over je lot te beslissen. Heb je iets ter verdediging aan te voeren?"

"Ik wil een advocaat!" riep het meisje. "Doornroosje, Sneeuwwitje, Assepoester? Wil een van jullie me helpen?" Helaas, al deze figuren bevonden zich alleen in haar hoofdje. "Niets ter verdediging?", riep de wijze uil? "Dan veroordelen wij jou tot levenslange verbanning uit dit bos!" "Die straf is te mild", riep de grote boze wolf, "ik wil dat ............

-- joan v (joan@lsm.zzn.com), July 10, 2001.